Geachte toehoorders, vrienden van de Suriname Kalender, liefhebbers van Suriname,

Misschien is het goed dat wij onszelf eerst even samen collectief beklagen. Zwijndrecht is een juweel van een gemeente, laat daar geen enkel misverstand over bestaan, maar waren wij met zijn allen vandaag toch niet veel liever in Paramaribo geweest? Stelt u zich voor: we hadden nu op het beschuitgras van het Onafhankelijkheidsplein kunnen staan, even verderop treffen de mannen met een plastic beker rum-cola in de hand de laatste voorbereidingen voor de wekelijkse zangvogelwedstrijd en daar aan de Waterkant zit een paartje op een bankje in de koelte van de rivier te mijmeren over de liefde die met de zwoele warmte van het land beslist gaat komen. In plaats daarvan moeten wij het doen met een kalender die ons doet dromen van dat prachtige land Suriname. Wij voelen ons benadeeld en geloof mij, het is oneerlijk verdeeld in de wereld, maar daarmee vertellen wij u niet nieuws.

Terzake nu: het is de goede gewoonte om bij de presentatie van de Suriname Kalender uit de twaalf opgenomen foto’s een foto aan te wijzen als mooiste, de creatiefste en de meest Surinaamse.

Voor deze bovenmenselijk moeilijke taak wordt traditiegetrouw een buitengewoon deskundige, wijze, ervaren en rechtschapen jury samengesteld, dit jaar bestaande uit nieuwslezeres Noraly Beyer, Parool-journalist Patrick Meershoek en namens Tris-Kontakten mijzelf, Frans van Stratum. Het behoort tot de rituelen van een verkiezing dat een jury zegt dat het een lastige beslissing is geweest, en eigenlijk een onmogelijke opdracht. Daar hadden wij geen last van, ook al was het niveau van de ingezonden foto’s dit jaar volgens kenners opvallend hoog. Maar in het overleg over onze voorkeuren kwamen al snel drie foto’s bovendrijven die ons deden watertanden, te weten de maanden januari, juli en augustus.

Luciën Tull fotografeerde een traditionele dans tijdens de dag der inheemsen. Sinds 2006 is dit een nationale feestdag, bedoeld als eerbetoon aan de oorspronkelijke bewoners van Suriname en hun cultuur. Uit het binnenland komen honderden inheemsen naar de hoofdstad om samen met de andere Surinamers het feest van de inheemsen te vieren. Het plezier en ook de ernst waarmee de vrouwen het spelletje spelen straalt van de foto af. Hun klederdracht maakt de foto nog vrolijker, met die rode bolletjes en witte slierten. Dan naar juli, naar het tempelcomplex Weg naar Zee, waar Marco de Nood een in gebed verzonken meisje vastlegde. Deze tempel heeft iets weg, oneerbiedig gesteld, van een Disneyworld voor de Hindoes. Verschillende dieren en goden met meerdere armen, sommige meer dan levensgroot, worden vereerd met bloemen, vruchten, groenten, geld en gebed. Hoe ingetogen en oprecht dat kan zijn laat deze foto zien. Het meisje heeft de handen gevouwen, haar ogen gesloten, gaat ze helemaal op in haar gebed, volstrekt sereen.

Marco de Nood is ook de fotograaf van de maand augustus, van de viering van het Suikerfeest op het Onafhankelijksheidplein. We zien de ingetogenheid van het gebed af van de rug van de vrouwen, voor deze gelegenheid in kraakwitte sluiers met kantjes en ingeweven borduursels. Maar het is het kindje dat intrigeert en de foto dat extra accent geeft wat deze foto zo bijzonder maakt. Het meisje kijkt onze richting op en ook zij is mooi aangekleed, maar het gebed zegt haar nog niets. Ze blijft braaf op de grond zitten, maar gluurt wel tussen de witte gordijnen om haar heen, de andere kant op, waar waarschijnlijk voor haar iets meer te beleven valt.

Twee fotografen, drie prachtige foto’s. Dames en heren, de winnaar van deze fotowedstrijd is Marco de Nood, met zijn foto van het Suikerfeest in Paramaribo. Geeft u hem een hartelijk applaus.

(foto/ archief stg. Surinamekalender) De 19de editie van de Surinamekalender wordt door het bestuurslid Ronny Kranenburg overhandigd aan Cynthia McLeod.

Paramaribo – De ‘eerste’ Surinamekalender is deze week aan Cynthia McLeod uitgereikt, een maand nadat haar zus Kathleen Ferrier de eerste kreeg uitgereikt in Nederland.

“Niet omdat ze dochter is van onze eerste president, maar omdat ze zelf enorme maatschappelijke verdiensten heeft en vanwege haar jarenlange inzet om de kalender te verkopen op haar boot de “Sweet Merodia”, beargumenteert Lothar Saam, bestuurslid van de stichting Surinamekalender. “Daarom is het dit jaar zo speciaal dat we twee zusters aan beide zijden van de oceaan met deze kalender verbinden, omdat we Kathleen om dezelfde reden ook het eerste exemplaar hebben aangeboden.”

De kalender is vanaf komende week voldoende in Suriname beschikbaar, en is een stuk handzamer door de slimme vormgeving. Dit resulteert ook in een goedkopere manier van kunnen opsturen, waardoor de stichting veel geld bespaart, wat ten goede komt van de projecten. “Het doel van de kalender is, naast de uitgave van een positief Surinaams product, ook om goede doelen te ondersteunen”, vertelt Saam. Met het geld worden vooral sociale, medische en ook penitentiaire instellingen bedacht. Het uitgangspunt hierbij is: help liever mensen aan tools waarmee ze kunnen produceren, dan aan producten om te consumeren.

De kalender is in Nederland gedrukt, maar de inhoud aan foto’s en tekst is een puur Surinaams product. Bij de maanden staan steeds fleurige, flitsende foto’s en op de achterzijde van elke maand worden verschillende onderwerpen behandeld zoals toeristische verhalen over Coronie en Marowijne; over Tonka eiland; de watertoren op het William Kraanplein en anderen.